این فایل در سایت های دیگر با قیمت های بالاتری به فروش می رسد.

فایل ورد قابل ویرایش

زن در فرهنگ غرب

سرّ اين كه جهان غرب در خصوص اين امر نيز فرهنگ منحط غلطى دارد و متأسفانه برخى افراد كه از فرهنگى غنى و قوى اسلام بى‏اطلاعند، گوش به تبليغات سوء آنان مى‏دهند، اين است كه انسان‏شناسى آن‏ها همانند جهان‏بينى آن‏ها است به عبارت ديگر،در انسان‏شناسى آن‏ها فرع بر جهان‏بينى آنان است و جهان‏بينى آن‏ها است در حد «مَا هِيَ إِلاَّ حَيَاتُنَا الدُّنْيَا نَمُوتُ وَنَحْيَا وَمَا يُهْلِكُنَا الاَّ الدَّهْرُ»(۱) است، چون جهاد را در نشئه طبيعت خلاصه مى‏كنند، و از ماوراى طبيعت سهمى ندارند. انسان را نيز در قلمرو طبيعت خلاصه مى‏كنند و صرفا تن‏شناسند، نه انسان‏شناس.

كسى كه به انسان‏شناسى از ديدگاه جهان‏شناسى مادى مى‏نگرد، هرگز در جهان سير عمودى ندارد و نمى‏داند كه مبدأ و متناهى سير زندگى انسان چيست. او براى انسان مقامى برتر از آن چه كه در نشئه طبيعت است قائل نيست و مسائلى از قبيل فرشته، ملك و وحى براى او مفهوم ندارد.»

آزادى زن و حقوق بشر
شكى نيست كه اسلام در راه آزاد كردن زن از قيد اسارت و استقلال دادن به او در اراده و عمل، پيش‏قدم است و غربى‏ها در اين امر از اسلام تقليد نموده‏اند.
«قبل از گسترش نظام تابناك اسلام، زن در جهان، به خصوص در سرزمين اروپا، موجودى بى‏ارزش بود و در قاموس آمارگران بشريت، با هيچ طبقه‏اى سرشمارى و آمارگيرى نمى‏شد.

دانشمندان و فلاسفه آن روز مى‏گفتند: آيا در نهاد اين اعجوبه هستى روح و روانى وجود دارد يا نه؟ و اگر داشته، روح انسانى است يا حيوانى؟ و به فرض آن كه روح انسانى است، وضع اجتماعى آن در برابر مردان، آيا مانند بردگان است يا كمى بهتر از آن؟! و خلاصه، در مورد زنان مى‏گفتند: زن، گوىِ بازى بازى‏كنان شهوت، و كالاى كامرانى هوسبازان است؛ زن بايد تسكين‏بخش درد مرد و سبب خالى كرن كيسه شهوت او باشد و در تمام مراحل زندگى، همچون سايه پيرو مرد قرار گيرد.»

در قرن بيستم ميلادى ، براى اولين بار در غرب ، حقوق زن در برابر حقوق مرد عنوان شد.
انگلستان كه قديمى‏ترين كشور دمكراسى به شمار مى‏رود، فقط در اوائل قرن بيستم ميلادى ، براى زن و مرد حقوق مساوى قائل شد.
«در ايالات متحده آمريكا با آن كه در قرن هيجده ضمن اعلام استقلال، به حقوق عمومى بشر اعتراف كرده بودند، در سال ۱۹۲۰ ميلادى قانون تساوى زن و مرد را در حقوق سياسى تصويب كردند. همچنين فرانسه در قرن بيست تسليم اين امر شد.

از اين رو، براى اولين بار در اعلاميه جهانى حقوق بشر، كه پس از جنگ جهانى دوم از طرف سازمان ملل متحد منتشر شد، در مقدمه آن قيد شد:
«از آن‏جا كه مردم ملل متحد ايمان خود را به حقوق بشر و مقام و ارزش فرد انسانى و تساوى حقوق مرد و زن مجددا در منشور اعلام كرده‏اند.»
پيشگامان اين نهضت، آزادى و تساوى حقوق او را با مرد مكمل و متمم نهضت حقوق بشر كه از قرن هفدهم عنوان شده بود، دانستند و مدعى شدند كه بدون تأمين و آزادى زن و تساوى حقوق او را با مرد سخن از آزادى زن و عدم تساوى حقوق او با مرد است و با تأمين اين جهت، مشكلات خانوادگى يك‏جا حل مى‏شود.

حقوق بشر از ديدگاه غرب درباره خانواده، به طور كلى درباره حقوق زن بر مبناى آزادى‏هايى استوار شده است كه به هيچ وجه نمى‏توان گفت آن آزادى‏ها بر مبناى امور طبيعى و منطقى بنا شده است؛ زيرا اولاً، اگر آن آزادى‏ها منطقى و طبيعى بود، نمى‏بايست نظام خانوادگى جوامع غرب و حتى جوامعى از مشرق زمين و مسلمانان كه كوركورانه و از روى تقليد يا به وسيله جاه‏طلبى‏هاى حكومت‏هاى خودباخته‏شان به آن شكل درآمده‏اند به چنين وضع اسفبارى مبتلا گردند و انواع ناراحتى‏هاى جسمانى روانى و سقط جنين‏ها و بى‏هويتى‏ها ايجاد گردد.

ثانيا، حقوق بشر از ديدگاه غرب كه نويسندگان مى‏بايست قدرى از علوم انسانى مطلع باشند، متأسفانه تفاوتى بين مساوات و عدالت را در نظام حقوقى خود رعايت نكرده‏اند. آنان به جاى اين كه عدالت را مطرح كنند و عدالت را مبناى حقوق قرار دهند مساوات را جايگزين كرده‏اند.
آن مساواتى كه آنان منظور كرده‏اند بانظر به وضع بيولوژى و فيزيولوژى و روانى بين دو صنف زن و مرد وجود ندارد. اگر فرهنگ غرب كه ريشه اساسى حقوق بشر غرب را تشكيل مى‏دهد، اين حقيقت را باور داشت كه قانون بايد بر مبناى واقعيت باشد و نه شهوترانى‏ها و سودجويى‏ها و لجاجت‏ها و خودخواهى‏ها، عدالت را در اين مورد مى‏پذيرفت نه مساوات بى اساس را و گرنه هيچ منطق قابل دفاعى نمى‏تواند او را از اين خلاف محسوس برهاند»

اين نهضت در عين اين كه يك سلسله بدبختى‏ها را از زن گرفته، بدبختى‏ها و بيچارگى‏هاى ديگرى براى او و براى جامعه بشريت به ارمغان آورد.
«زن غربى تا اوايل قرن بيستم از ساده‏ترين و پيش پا افتاده‏ترين حقوق محروم بوده است و تنها در اويل قرن بيست بود كه مردم مغرب زمين به فكر جبران مافات افتادند و چون اين نهضت دنباله نهضت‏هاى ديگر در زمينه «تساوى» و «آزادى» بود، همه معجزه‏ها را از معنى اين دو كلمه خواستند، غافل از اين كه تساوى و آزادى مربوط است به رابطه بشرها با يكديگر از آن جهت كه بشرند و به قول طلاب، تساوى و آزادى حق انسان بما هو انسان است.

زن از آن جهت كه انسان است ، مانند هر انسان ديگر آزاد آفريده شده است و از حقوق مساوى بهره‏مند است، ولى زن انسانى است كه با چگونگى‏هاى خاص و مرد انسانى است با چگونگى‏هاى ديگر؛ زن و مرد در انسانيت «برابرند، ولى دو گونه انسانند و بادو گونه خصلت‏ها و دو گونه روان شناسى، و اين اختلاف ناشى از عوامل جغرافيايى و يا تاريخى نيست، بلكه طرح آن در متن آفرينش ريخته شده. طبيعت از اين دو گونگى‏ها هدف داشته است و هر گونه عملى بر ضد طبيعت و فطرت عوارضى نامطلوبى به بار مى‏آورد»

اين بود تاريخچه مختصرى از نهضت حقوق بشر در اروپا. چنان كه مى‏دانيم همه موارد اعلاميه‏هاى حقوق بشر كه براى اروپائيان تازگى دارد، چهارده قرن پيش در اسلام پيش بينى شده و بعضى از دانشمندان عرب و ايران آن‏ها را با مقايسه به اين اعلاميه‏ها در كتاب‏هاى خود آورده‏اند؛ البته اختلافاتى در بعضى قسمت‏ها ميان آن چه در اين اعلاميه آمده با آن چه اسلام آورده وجود دارد و اين خود بحث دلكش و شيرينى است؛ از آن جمله است مسئله حقوق زن و مرد كه اسلام تساوى را مى‏پذيرد اما تشابه و وحدتِ يكنواخت را در زمينه حقوق زن و مرد نمى‏پذيرد