فایل ورد قابل ویرایش

توضیحی مختصر از متن فایل  :

تغذيه درماني در كنترل ديابت مهمترين نقش را ايفا مي كند. هدف از تغذيه درماني در ديابت، حفظ مقدار قند خون در محدوده طبيعي، بهبود سطح چربيهاي خون، كاهش فشار خون، درمان و جلوگيري از عوارض ديابت همچون بيماريهاي قلبي عروقي، رتينوپاتي، نفروپاتي و نيز برآوردن نيازهاي تغذيه اي فرد است.

در ديابت نوع 1، غذا بايد در زمان معين و مطابق با اثر انسولين تزريقي خورده شود.

زمان اوج اثر انسولين، با زمان بالا رفتن قند خون بعد از غذا، بايد همزمان شود.

براي جلوگيري از بروز هايپوگلايسمي از حذف وعده‌هاي غذايي بايد  پرهيز شود.

- هدف اين است كه قند خون ناشتا بين mg/dl 120-80 و موقع خواب بين          mg/dl 140-100 حفظ شود.

- براي افرادي كه انسولين دريافت مي كنند، جلوگيري از افزايش وزن، مسأله  مهمي است. انسولين درماني امكان اضافه وزن را افزايش مي دهد. انجام فعاليت فيزيكي منظم، بهترين راه براي جلوگيري از افزايش وزن ناشي از مصرف انسولين است.

- براي صرف ميان وعده هايي كه در برنامه غذايي طراحي نشده بوده است هم احتياج به تزريق انسولين هست.

- براي جلوگيري از هايپوگلايسمي، توزيع كالري در طول روز اهميت دارد. يك الگوي رايج اين است كه 20% كل كالري روزانه به صبحانه، 35% به ناهار،      30% به شام و 15% به وعده آخر شب اختصاص داده شود. وعده قبل از خواب، براي جلوگيري از هايپوگلايسمي در هنگام خواب توصيه مي شود.

در ديابت نوع 2، محدوديت كالري و كاهش وزن به حد متوسط (به ميزان kg 9- 5/4) باعث كنترل قند خون، كاهش مقاومت به انسولين، بهبود ديس ليپيدمي و كاهش فشارخون مي شود، حتي اگر فرد به وزن نرمال نرسيده باشد. اين كاهش وزن وقتي بيشترين اثر و فايده را دارد كه بلافاصله بعد از تشخيص ديابت نوع 2 اعمال شود يعني وقتي كه ترشح انسولين هنوز به حد كافي صورت مي گيرد.